Soek

Ik zag er eerst tegenop, om mij in het ''vandaagse leven'' te gooien, maar het was heel fijn en gezellig. We reden naar de dichtstbijzijndste stad (is dat een woord?!!) en hebben lekker geshopt (voor mijzelf niks gekocht, maar voor haar des te meer) en daarna wilde ze met alle geweld naar de McDrive. Dus niet even eruit, maar als een date in de auto. Vindt ze veel knusser, ze vindt smakkende mensen om zich heen lang niet zo gezellig. Ze zag ook een leeftijdsgenootje en die liep “als een moeder”. Ik vroeg me af hoe moeders lopen dan. “Nou, gewoon, als een moeder. Handen in de zakken en beetje een huppelloopje, zo lopen alle moeders”. En ik smakte. “Oh, sorry hoor”. Ze vertelde dat ze heel blij was, dat het wel gek is misschien, maar dat je haar met nieuwe kleren zó blij kan maken. Ach.. ik snap dat wel, ik ben nu nog steeds blij als ik iets leuks vind. Gebeurt alleen niet meer zo vaak en ik heb al meer dan genoeg. En.. ik groei alleen in de breedte nog ergen

Ik voel me vandaag heel somber. Ik snap niet helemaal waar dat gevoel vandaan komt, maar het is heel naar. In gedachten ga je dan ook alles negatief zien. Alles lijkt zinloos. Ik zou vandaag met mijn dochter shoppen, maar ook daar zie ik als een berg tegenop. Dat vind ik echt erg, dat zelfs dát me tegen kan staan. Ik weet hoe belangrijk samen op stap gaan is en hoe fijn dat kan zijn. Wat kan ik zelf, ik wil weer ''zoefzoefen''! Ik ga met de auto in plaats van de trein heb ik bedacht, juist omdat ik het met de auto eng vind (ik vind veel eng de laatste tijd en ben bang voor mijn paniekaanvallen), maar als ik me daar niet overheen zet durf ik nooit meer ergens naartoe. Een goede vriendin van me heeft dat ook, zodat we van de zomer helemaal met de trein naar zee moesten met al onze koffers omdat we allebei niet durfden te rijden op de snelweg in het westen. En dan te bedenken dat ik vroeger overal heen zoefzoefde met mijn autootje en kindertjes achterin. Ik baal

Ochtend: opstaan, thee voor mij (dan pas koffie), thee met honing&melk aan puberdochter op bed brengen die vast haast heeft zo. De rest is al naar school en werk. Broodjes roosteren en voor ons klaarzetten. Zij heeft inderdaad haast (goh!) en eet 1 stukje van de door mij in vieren gedeelde boterham. “Wil je het voor me bewaren voor als ik straks terug ben?”. En weg is ze, door de stromende regen (zonder regenpak of plu) en ik neem een Latte en lees de krant. Mijn dag start op. Weer die gedachte dat het vanaf januari anders is. De krant brengt me op andere gedachten en ideeen (ik schrijf artikelen voor websites) en terwijl ik iets anders wil doen kom ik mijn toilettas tegen en doe alvast mijn mascara op.  Zelfs al ga ik nergens naartoe, ik kleed me elke dag mooi aan en doe mijn haar en wat make-up. Voor mijzelf, mijn gezin en om mij productiever te voelen. Ik vind dat fijn, ik kan zo weglopen en naar buiten. Ik pak toch maar mijn mobiel die ik eigenlijk de hele ochtend

Ik weet niet meer hoe ik erop kwam, maar gisteren bedacht ik me dat ik graag wilde visualiseren hoeveel dagen ik nog zou hebben tot ik 80 ben. Het is zo'n abstract begrip en zo ver-van-mijn-bed, zélfs als ik elke minuut besef hoe kwetsbaar het leven is. Stel ik mag zo oud worden, dan heb ik dus nog een bepaald aantal dagen en het leek me goed om dit eens te ZIEN. Elke dag weergegeven als een stip bijvoorbeeld die ik in kan kleuren zodra die voorbij is; om zo veel bewuster, dankbaarder en voorzichtiger met mijn tijd om te gaan. Door allerlei oorzaakjes kwam het er gisteren niet van om dit verder uit te zoeken (dingen doen & vergeten), maar zojuist bedacht ik me dat zo'n overzicht vast ook wel op internet te vinden is. Na een beetje zoeken kwam ik niet op een jarenschema, maar op een dagschema. Ook interessant om een dag zo eens te bekijken.  De dag visueel in hokjes. 1000 wakkere minuten per dag Stel je slaapt 7 of 8 uur per dag, dan houd je nog 16 of 17 wakkere ur

Kzit te denken om langzaamaan alvast te gaan wennen aan een soort ochtend routine. Niet wachten tot januari, als ik moet geloven aan kantoortijden en heel vroeg opstaan, maar nu alvast wat goede gewoontes ontwikkelen. Mijn gewoonte is nu opstaan wanneer ik dat wil en koffie. Heerlijk! En dan gaandeweg de dag huishouden, werken (maar ik mag dus zelf bepalen hoe laat, waar en wanneer), lezen, boodschappen, afspraken en zoal meer. Alleenzijntijd Ik geniet écht van de ochtenden, vooral als ik weet dat iedereen naar school is en werk en ik echt even alleen kan zijn en nog een héle dag voor me ligt. Komt omdat het echt druk is als iedereen thuis is. Die rust heb ik dan nodig, want ik haal energie uit stilte en alleenzijn. Ik sta dus niet al te laat op, zodat ik voor alles nog voldoende tijd heb voor de invasie van pubers (en vaak ook aanhang). Die zijn soms vroeg vrij! Dat is óók gezellig natuurlijk, begrijp me niet verkeerd, maar voor iemand die energie haalt uit rust en stilte ka

Pffffff. Ik moest nog een VOG aanvragen bij het gemeentehuis en het leek me wel goed om dat ook maar meteen af te handelen. Mijn fietsband is lek, mijn andere fietsketting gebroken, dus dat werd lopen. Ook wel goed eigenlijk, zet ik nog eens wat meer stappen dan van de keuken naar de huiskamer en het koffiezetapparaat :) De rest doe ik liefst fietsend. Dus fietsen naar de douche, tuin, slaapkamer.... nee haha grapje. Maar ik doe dus alles eigenlijk fietsend normaal. Paniekaanval Wat me gebeurde toen ik eenmaal in het park liep! Ik kreeg een ontzettend opkomende paniekaanval. Niet normaal. Ik dacht dat ik ervan af was, had het al lange tijd niet meer gehad en het enige wat ik daar nog van over had gehouden was dat ik op straat en in winkels nog wel eens dacht: ''wat fijn, wat knap, wat heerlijk dat ik hier nu gewoon sta zonder gedoe in mijn lijf en hoofd''. Triggermoment Misschien dat ik me zo druk maak, misschien omdat ik iets té veel schermtijd had gehad, ik w

Vandaag in de Trouw. Chinezen in de wachtrij voor de verkiezingen. We zien dit steeds vaker in ons eigen straatbeeld, mensen, maar dan allemaal met hun neus naar beneden. Ik wilde er een beetje de gek mee aansteken..want eigenlijk is het toch ook allemaal absurd waar we mee bezig zijn? Dus maakte ik van de wachtende Chinezen een leuke parade van rariteiten. Af en toe ben ik heel kunstig :)

Dit ga ik zo missen: Vroege ochtend. Niet meer zo vroeg, maar toch. De pubers zijn naar school, man is naar werk en ik zet koffie. Ik ben alleen en geniet zo van deze energiegevende rust en het vooruitzicht dat niets hoeft en van alles uitgesteld kan worden. Als werk maar af komt, maar dat lukt me ook wel in de avond als dat moet. Dit ga ik niet missen: Niemand om mee te praten (geen collega's), geen vast ritme, geen vrij gevoel na werktijd. Eigenlijk is de scheidslijn tussen werk en privé flinterdun, juist omdat het allemaal zo makkelijk kan. Ik voel me vrij, maar ook té vrij om van alles uit te stellen zodat ik in de avond en in het weekend ineens van alles nog ''even'' moet. De eenzaamheid van het thuiswerken Ik denk dat vooral de eenzaamheid van het thuiswerkbestaan me weer tot een kantoorbaan heeft gedreven. Zelfs al weet ik uit ervaring heel goed wat dat inhoudt. Ik heb op plekken gewerkt waar bijvoorbeeld een collega het op mij voorzien had omdat

Vandaag uit lunchen geweest met familie vanwege een verjaardag. Ik vertel mijn zusje over mijn nieuwe baan , maar ook over mijn twijfels. ''Ja!'' zegt ze. ''Daar heb ik laatst aan gedacht, ik dacht: ze gaat een andere baan kiezen, ze gaat werken met verstandelijk gehandicapten. Ja. Ik kreeg een soort visioen, ik weet niet wat het was, maar ja, dát ga jij later doen, activiteitenbegeleider worden, dat weet ik gewoon''.  It struck me Ze zei het zo stellig. It struck me, zoals ik dat alleen in het Engels kan verwoorden. Zonder dat zij het wist (we zijn niet zo close) was ik naar een loopbaancoach geweest (jeweetwel, waar alle werkende 45- plussers gratis recht op hebben door die regeling van de overheid) en wilde met die coach spreken over een mogelijke omscholing naar de zorg. Met mensen werken Ik heb heel veel vrijwilligerswerk gedaan als activiteitenbegeleider en als helpende in de zorg. En tegenwoordig heb je veel van die werk-en leerproject

Ik zat een paar uur geleden in de auto naar huis, heerlijk omhuld door mijn lekkere dikke winterjas en voelde me sinds lange tijd vredig. Niet dat alle zorgen ineens opgelost zijn, maar er was een moment van even helemaal niets hoeven. De dag was fijn geweest, morgen is ook fijn en hoeft niks en eigenlijk zijn er ook helemaal geen levensbedreigende problemen. Een plek waar je jezelf kan zijn Wat ook helpt is dit plekje hier op Blogspot wat ik voor mijzelf aan het creëren ben. Een plek waar niets hoeft, alles mag en ik dingen kan plaatsen die in mij omgaan en die ik niet wil vergeten of dingen die mij inspireren. Dat geeft een soort rust. Misschien ook iets vertrouwds wat ik al heel lang kwijt was; een weblog waar ik 100% mijzelf durf te zijn. Zoekend naar een verhelderend inzicht Ik lees veel, om te kunnen leren van andere mensen. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe andere mensen iets aanpakken en over dingen denken en misschien hoop ik het meest om tijdens het lezen op een stu

Mooi, ik ben hier voorlopig nog wel even alleen op mijn blog. Tijd voor mij om mijn hart te luchten. Mijn hoofd leeg te maken Misschien mijn zinnen weer korter maken, dat leest makkelijker. Waar sta ik nu in mijn leven... Ik ben over in de 40, er wonen nog wat kinderen thuis. Hoe specifiek kan ik dit maken om toch nog anoniem te kunnen blijven? Ik heb een baan die ik net heb opgezegd. Voor een andere baan. Dat zit me nog een beetje in de weg, ik heb er stress van. Door die stress ben ik weer eens gaan nadenken over van alles. Niet dat ik dat al niet deed, dat doe ik best veel, maar ik vrees te veel cirkels. En iets met teveel beren. Faalangt of voorgevoel? ''Heb je last van faalangst misschien'' vroeg iemand mij laatst. Maar dat is toch meer voor stille muisjes, denk ik dan. Misschien had ze gelijk, maar het ligt niet zo simpel. Het is niet puur dat. Ik geloof dat dingen veel dieper gaan dan waar wij woorden en naampjes aan kunnen gegeven. Het is

Ik wil door mijn leven kunnen scrollen later. Daarom wil ik dit blog. Een dagboek dat ik mee kan nemen, overal naartoe. Eerder eentje die mij meeneemt overal naartoe, want heel mijn leven zal ie ergens in de lucht hangen. In the cloud. Niet eentje die thuis slingert. Je wilt door de mensen dichtbij niet van zo dichtbij bekeken worden, dat wil je alleen maar in alle anonimiteit. En nergens kan je zo openbaar anoniem zijn als op het web. Ik wil mijzelf beter leren kennen. Mijzelf op een rijtje zetten. Niet nadenken wie of wat het leest. In al mijn anonimiteit kan ik helemaal mijzelf zijn. Dus hier ben ik.

Een beetje rare vraag. Maar nu ik zo even bezig ben mijn blog op te maken en naar mijn zinnen te zetten (het moet toch ook wel een beetje mooi zijn waar ik regelmatig zal vertoeven) vraag ik mij af: Waar vind ik andere bloggers? Om te volgen.. En hoe hebben jullie mij gevonden? Ik snap het nog niet! Vroeger, toen ik veel blogde, had je zo'n handig overzicht met laatst geposte blogjes van alle andere bloggers. Maar die kan ik nu nergens vinden, ook niet na heel lang googelen. Heeft iemand voor mij het antwoord? Of ideetjes? Of tips? Dank je wel alvast! PS Tips zijn ook welkom als dit blogje al heel oud is en je dit pas jaren later leest :) PPS Mijn gevonden pareltjes zal ik in de loop van de weken in de zijbalk zetten, dan heb jij daar ook nog wat aan. Wie weet vind jij daar ook wel weer leuke bloggers tussen. Update: voor tips zie de reacties (waarvoor dank allemaal) en ik heb nog een andere goede tip ontdekt zojuist! Vul bij je profiel van Blogger je interesses i

Beginnen zijn altijd beetje dubieus. Hoe vaak ik wel niet ergens een begin heb gelezen waar geen eind aan kwam of nooit begonnen is. Waarom ik dan toch probeer te beginnen? Dagboek op straat Ik zoek een nieuw soort dagboek, om te delen. Een soort dagboek op straat. Doe er mee wat je wilt, maar als je hem vindt, probeer hem dan een beetje te koesteren. Ik ben namelijk iemand, achter deze woorden, die in woorden beter te vinden is dan in gesproken taal. Zelfs mijzelf vind ik hier beter in. Veel inspireert mij, maar ik zie ook veel beren. Die probeer ik hier te verjagen. Een dagboek op straat krijgt geen vervolg, deze misschien wel. Het ligt eraan hoe fijn het voelt en of het me helpt me te kunnen uiten. Er is zoveel waarover ik me zou willen uiten en gek genoeg wil ik dat graag ergens vastleggen, omdat het dingen zijn die mij inspireren tot een leuker of beter of intenser leven en ik weet dat ik zoiets heel graag deel. Ik zal mijzelf eerst laten kennen, dus ik verwacht nog niks v