Comfortzone-verlatingsangst

Mooi, ik ben hier voorlopig nog wel even alleen op mijn blog.
Tijd voor mij om mijn hart te luchten.
Mijn hoofd leeg te maken
Misschien mijn zinnen weer korter maken, dat leest makkelijker.
Waar sta ik nu in mijn leven...
Ik ben over in de 40, er wonen nog wat kinderen thuis.
Hoe specifiek kan ik dit maken om toch nog anoniem te kunnen blijven?
Ik heb een baan die ik net heb opgezegd. Voor een andere baan.
Dat zit me nog een beetje in de weg, ik heb er stress van.
Door die stress ben ik weer eens gaan nadenken over van alles.
Niet dat ik dat al niet deed, dat doe ik best veel, maar ik vrees te veel cirkels.
En iets met teveel beren.

Faalangt of voorgevoel?

''Heb je last van faalangst misschien'' vroeg iemand mij laatst.
Maar dat is toch meer voor stille muisjes, denk ik dan.
Misschien had ze gelijk, maar het ligt niet zo simpel. Het is niet puur dat.
Ik geloof dat dingen veel dieper gaan dan waar wij woorden en naampjes aan kunnen gegeven.
Het is niet helemaal alleen iets van faalangst.

Ik wilde zelf ook graag weg bij mijn baan die ik nu nog even heb.
Het was eigenlijk een heerlijke baan en ik mocht werken vanuit huis.
Ik had vanaf elke plek in de wereld kunnen werken, maar na 4 jaar kwam ik erachter dat ik dat toch niet doe. Ook niet echt handig met nog 2 kinderen in de pubertijd thuis. Misschien had ik er gewoon ook helemaal geen zin in (in reizen) en ben ik het liefste dicht bij huis waar de anderen ook zijn. No digital nomad life voor mij dus voorlopig. Misschien ooit, maar ik lees ook wel de keerzijden ervan hoor. Dus zo perfect is dat ook weer niet; moeten werken terwijl de zee en het oerwoud lonkt. Nooit echt vrij zoals je vrij kunt zijn van een kantoorbaan.

Anyway. Ik wilde een andere baan. Het werk werd ook te simpel, te eentonig na al die jaren en het was dan wel een vast contract, maar nog altijd een 0-uren contract. Ik ging me boos en ongemakkelijk voelen. Onderwaardering.

Stress door onrechtvaardig behandeld worden

Het loon was schreeuwend onder de pijl, maar dat wist ik toen ik de baan binnenhaalde. Ik wilde gewoon uit de WW toen. Door de vrijheid die ik had bleef ik, maar het voelde nooit als een echte baan. Ik denk doordat ik veel en veel meer waard was en veel meer leverde voor de prijs die ik ervoor kreeg. Daar kreeg ik gek genoeg stress van..omdat het onrechtvaardig voelde.

Toen ZZP ernaast doen me ook niet lukte (geen fut, de baan was te geestdodend denk ik) ben ik gaan solliciteren. Dat was in oktober. Eindelijk..na 4 jaar durfde ik het aan en vond ik de moed en de fut. Een vast contract zeg je niet zomaar op en de vrije tijd die je nergens anders vind ook niet. Het was mijn eigen veilige gevangenisje.

Uit mijn comfortzone

Ik solliciteerde dus, en...werd aangenomen. Het ging werkelijk heel erg snel. De sollicitatie zelf was zwaar met veel rondes inclusief een zware assessment, dus dat was al heavy shit door die wekenlange onzekerheid en uitknijperij en eigenlijk was ik soms ook best bang voor die stap uit mijn comfortzone. Ik ben ook niet veel meer gewend na jaren werk te doen dat me nu zo makkelijk afgaat.

Het werk wat ik straks ga doen is voor een groot bekend bedrijf en mijn baan is best wel verantwoordelijk. Ik heb nu dus best last van een soort van faalangst misschien. Ik voel me er helemaal niet lekker bij zelfs. Best raar, want dat ik de baan heb gekregen is al een enorm trots gevoel waard toch? Waarom voel ik dat niet? Nou ja..een beetje dan.

Maar ja. Ik zag en zie zoveel beren dat ik mijzelf een brief heb geschreven met daarin alles waar ik bang voor ben (een doemscenario dus) en ik neem me voor dit over een half jaar weer terug te lezen en te constateren wat hier van uitgekomen is. Als ik echt onzinnig veel beren op de weg heb gezien die er niet blijken te zijn, dan moet ik voortaan maar eens niet zoveel stress hebben van tevoren. Als ze er wel zijn...moet ik voortaan altijd luisteren naar mijn hart en onderbuik.

Luisteren naar mijn onderbuik of..

Dat is dus 1 ding in mijn leven waar ik best mee worstel en bij niemand terecht kan want iedereen denkt alleen maar: ''wat zeur je nou, wees blij met je nieuwe baan''. Maar mijn gevoel is gewoon zo slecht, dat ik niet kan peilen of dit comfortzone-verlatingsangst is, of intuïtie waar ik naar had moeten luisteren.

Effe lekker onzinaankopen doen

Ik stop nu. Ik wil eigenlijk nog even naar de winkels die vanavond tot 21:00 open zijn. Soms is gewoon wat rondkijken en iets kunnen kopen zo lekker, liefst bij zoiets als een Kringloop of de Action, gewoon iets waarmee je even gelukkig mee bent. Dat kan in zulke kleine dingen zitten. Ik hoef helemaal geen dure dingen en ook geen prullen. Gewoon nieuwe batterijen ofzo...:)

Ik weet wel waar dat vandaan komt. Als je niet tevreden bent, wil je dingen kopen, of slechte dingen eten, of huilen, of ergens lekker op foeteren..ik weet het allemaal best.