Ik zal mijzelf eerst laten kennen

Beginnen zijn altijd beetje dubieus. Hoe vaak ik wel niet ergens een begin heb gelezen waar geen eind aan kwam of nooit begonnen is. Waarom ik dan toch probeer te beginnen?

Dagboek op straat

Ik zoek een nieuw soort dagboek, om te delen. Een soort dagboek op straat. Doe er mee wat je wilt, maar als je hem vindt, probeer hem dan een beetje te koesteren. Ik ben namelijk iemand, achter deze woorden, die in woorden beter te vinden is dan in gesproken taal. Zelfs mijzelf vind ik hier beter in.

Veel inspireert mij, maar ik zie ook veel beren. Die probeer ik hier te verjagen.

Een dagboek op straat krijgt geen vervolg, deze misschien wel. Het ligt eraan hoe fijn het voelt en of het me helpt me te kunnen uiten. Er is zoveel waarover ik me zou willen uiten en gek genoeg wil ik dat graag ergens vastleggen, omdat het dingen zijn die mij inspireren tot een leuker of beter of intenser leven en ik weet dat ik zoiets heel graag deel.

Ik zal mijzelf eerst laten kennen, dus ik verwacht nog niks van wie dit leest

Interactie is fijn en ik hoop dat hier ook te vinden, al weet ik dat zoiets heel lang kan duren, want je moet jezelf eerst laten kennen. Dat is met alles zo. Zoals ik dat vanaf het begin van internet al gedaan heb, soms met heel veel succes en vaak ook met heel weinig. Het lag er maar aan met hoeveel passie ik het deed. Dat is dan ook meteen een goede les: doe in elk geval 1 ding in je leven met passie.

Reacties

  1. Heb je gevonden en ben benieuwd!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Vlasje, grappig! Ik was net aan het reageren op iemand anders en zag je reactie binnenkomen. Welkom op mijn blog en hopelijk zie ik je nog eens! Leuk dat je reageerde en dat ik weet dat je er was!

      Verwijderen
  2. Bedankt voor het reageren op mijn weblog.
    In hoeverre ik nog anoniem schrijf weet ik eigenlijk niet. Misschien dat mensen informatie gezocht hebben over mijn overleden zoon bijvoorbeeld en mij toen vonden. En misschien lezen er ook wel bekenden mee. Ik weet het niet.

    Ik ga je weblog volgen en zal hem toevoegen aan mijn leeslijst.


    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kon op een gegeven moment ook niet mer vrijelijk schrijven toen mijn ouders en buren gingen vragen hoe het ging als ik iets had geschreven. Het gekke is dat het altijd wel iets positiefs had, maar het benauwde me in mijn vrijheid. Heel raar, want ik houd van mijn ouders en toch wil ik niet dat ze meelezen. Zelfs niet nu ik een kind van 47 ben (dus geen puber meer). Ik durf nu ook niet meer ergens mijn oude blognamen te noemen omdat iemand daar dan op kan zoeken en mij alsnog vindt. Niet dat iemand al die moeite zal doen wellicht, maar je weet gewoon niet hoe iemand weer via via bij jou terecht komt. Leuk dat je me gaat volgen, ik jou ook!

      Verwijderen

Een reactie posten

Meest gelezen

De gezelligheid ontdekken in de mannenwereld

Ongekend zijn, daar maak je geen vrienden mee

Dat dat is wat overblijft van Sinterklaas