Soek

Vandaag mijn oude werk afgerond en laatste salaris is binnen. Is dat een raar gevoel? Ja. Het voelt vooral soort van los. Los van het oude, en los nog van alles wat komen gaat. Nu ik dat zo lees klinkt ''los'' wat negatief, maar het voelt prettig neutraal. Een soort niemandslandje waar ik even helemaal niets hóef. Eindelijk even niets en dat is wennen. Ik probeer er maar vooral veel van te genieten, tot en met 5 januari hoef ik niets en ben ik nergens nog aansprakelijk en verantwoordelijk voor en niemand kan me wat.  Langzaamaan krijg ik ook meer rust in mijn hoofd wat betreft het nieuwe werk, al blijft het natuurlijk spannend. Helemaal nu ik mijn inwerkschema heb gezien: een maand lang elke dag kennis maken overal en nergens op kantoor en in het land, alsof ik de nieuwe directeur word! Ik zie vooral op tegen veel dagen van huis zijn en me ontheemd voelen. Wat wil je als je altijd je eigen tijden mocht kiezen en in bed mocht blijven liggen als het buiten

Ik lees de laatste tijd veel. Boeken die ik zie als mentoren, die je als moderne mens in deze losse maatschappij vaak moet missen. Misschien had je vroeger veel meer ''gidsen'', toen mensen nog dicht bij elkaar leefden en ouderen tot hun dood in huis woonden bij hun kinderen. Toen ouderen nog respect afdwongen en oude wijsheden automatisch doorgaven omdat ze ter plekke bij radeloosheid en verdriet en onkunde huisden en iedereen meteen van raad konden voorzien vanuit hun schommelstoel bij de kachel. Tegenwoordig vragen we het gestalteloze Google en zien we (voor ons onbekende) oude mensen vaak als verpakkingen van wie ooit waren. Al is Google in feite ook de opvulling van alle wijsheid en kennis van de wereld, maar is bijna nooit toegespitst op het ware probleem en kan het slechts een puzzelstukje per keer oplossen. Ik houd van boeken, maar ook van oude mensen, al heb je ook niet leuke en ontevreden oude mensen die ''vermoerast'' zijn in klag

Open ik voor het slapengaan Nu.nl en het ALLEReerste wat er staat is dit hieronder (zie afbeelding) en vanmorgen dat stukje in de krant. Val je een keer flink op straat van de fiets (zie vorige blog), staat er meteen erna in het nieuws dat ik heel erg geluk heb gehad dus.. Ik heb een flinke dreun in mijn gezicht gehad en dat voel ik ook nog wel flink. Misschien is mijn neusbotje gebroken (en anders zeker gescheurd) maar zolang mijn neus niet scheef staat kan de dokter toch niets doen heb ik begrepen van Google. Ben zo blij en dankbaar ondanks mijn lelijke wond nu en dat ik er niet fraai uitzie de komende weken. Dankbaar dat ik niet bewusteloos raakte, mijn voortanden nog heb, mijn kaken heel zijn en geen hersenletsel heb (eigenlijk een wonder gezien hoe ik viel) al let ik wel op dat ik niet een lichte hersenschudding heb misschien. Beetje rustig aan deze week. En dat dan precies tussen 2 banen. Nét je vaste contract opgezegd (ik was op weg naar de afscheidslunch met de oud

Ik ben lelijk verwond: gevallen op mijn gezicht (vraag me niet hoe) en kreeg een diepe snee kado van de stoep, precies middenin in mijn gezicht, midden-inner kan niet. Van een fiets vallen gebeurt je maar een paar keer in je leven, en bij mij dit keer middenin een mooi stadje met mooie gladde steentjes en een stoeprand.  Ik verbaas me altijd over hoe dat vallen gaat. Zó snel. Ik bedacht me later dat het net zoiets is als je later nog fragmenten herinneren van vroeger: van een val herinner je ook maar een paar fragmenten, de rest gaat te snel. Ik herinner me alleen een fractie van het vallen zelf en de klap van mijn gezicht op het trottoir. Daarna bleef ik als vanzelf liggen zoals ik terecht kwam, alsof de tijd even stilstaat en dan ineens allemaal mensen.  Ik herinner me vooral al het mooie van na de val: Een meisje bleef staan en vragen of het ging en dat ik bloed op mijn gezicht had en hielp stelpen, een man kwam aanrennen en vroeg of ik bij hem in het busje stapte om naar h

Vanmiddag verjaardagsfeestje van mijn beste vriendin gehad. De vriendin waarmee ik de meeste dingen deel. Ze bleek heel veel andere vriendinnen te hebben. Ik wist dat wel, maar niet zó veel! Ik dacht 2 anderen, maar er zaten er wel 4 en er kwam nog een vijfde. Ze waren allemaal even leuk en aardig. Soms vind ik zoiets verwarrend, want zij heeft waarschijnlijk méér besties, en ik zie alleen haar op die manier op dit moment. Hóe doet ze dat? Dan ben ik maar een allenig mensje. Ik heb alleen haar, en dan nog 3 die ik vaker app dan zie (2x per jaar?). Die wonen nu eenmaal ver weg en eentje is BNer (die ik al vanaf peuter ken) en heeft bijna nooit de rust om af te spreken. Die heeft periodes dat ik haar bijna niet zie en dan na een jaar komt ze weer wekelijks langs en gaat het contact weer verder waar het was gebleven. Altijd even wennen en de teleurstelling verwerken als het intense contact ineens weer stopt voor Joost weet hoe lang. En een andere vriendin die ik al vanaf mijn 12e k