Pffffff. Ik moest nog een VOG aanvragen bij het gemeentehuis en het leek me wel goed om dat ook maar meteen af te handelen. Mijn fietsband is lek, mijn andere fietsketting gebroken, dus dat werd lopen. Ook wel goed eigenlijk, zet ik nog eens wat meer stappen dan van de keuken naar de huiskamer en het koffiezetapparaat :) De rest doe ik liefst fietsend. Dus fietsen naar de douche, tuin, slaapkamer.... nee haha grapje. Maar ik doe dus alles eigenlijk fietsend normaal.
Paniekaanval
Wat me gebeurde toen ik eenmaal in het park liep! Ik kreeg een ontzettend opkomende paniekaanval. Niet normaal. Ik dacht dat ik ervan af was, had het al lange tijd niet meer gehad en het enige wat ik daar nog van over had gehouden was dat ik op straat en in winkels nog wel eens dacht: ''wat fijn, wat knap, wat heerlijk dat ik hier nu gewoon sta zonder gedoe in mijn lijf en hoofd''.
Triggermoment
Misschien dat ik me zo druk maak, misschien omdat ik iets té veel schermtijd had gehad, ik weet het niet, maar gisteravond begon het al lichtjes in de AH. Bij de kassa, want dat was altijd al het triggermoment. Ik was dan al wel aan de beurt godzijdank, maar het kassarolletje papier was op. Oh gottegot en ik voelde al die lichte paniek die ik onder controle kon houden omdat aan de beurt zijn betekent dat je ook snel weg kunt. Maar dat rolletje schóót maar niet op en ik voelde me heel raar worden en ik begon hele rare dingen te voelen en denken.
Heel goed verbergen
Ondertussen kan geen mens aan mij zien dat er van binnen van alles staat te borrelen en koken. Ik kan dat heeeeel goed verbergen en ik ben heeeel goed in langzaam blijven ademen. En hoe langer ik er stond hoe gekker ik mijzelf maakte. Ik ging al bedenken dat ik gewoon even naar de batterij-inlever-hoek kon rennen om ''weg'' te komen uit de situatie, maar dat leek me ook weer zo raar. Hoe leg je uit dat je ineens even wegrent terwijl je aan de beurt bent en je pinpas al in het betaalapparaat zit? Je kunt jezelf zo gek maken in je hoofd! Ik moest er gewoon wég. Maar dat kon niet zonder voor gek te staan.
Veilig in het donker
Naja, het is uiteindelijk gewoon goed gegaan (aan de buitenkant dan he, van binnen niet). Ik wist ook dondersgoed dat ik niet meteen naar huis moest gaan, om mijzelf te laten zien dat ik best op straat kan lopen zonder dood te gaan of flauw te vallen of verlamd te raken of te stikken etc. Geen idee waar ik nou zo angstig voor ben eigenlijk. Gelukkig was het donker buiten en dat voelt wel een soort van veilig en verstopt. Misschien als je situatie in je leven wat onzeker aanvoelt je lichaam dat omzet in een onbekende angst in je lijf..alsof plotseling jouw iets kan overkomen en je weet niet wat dat is.
Rustig ademen, hup!
Maar vanmorgen liep ik dus door het park op weg naar het gemeentehuis en toen zette het weer op. Eerst dacht ik nog: ''niet zo gek doen, het zijn alleen je gedachten maar, rustig ademen, hup!''. Maar het werd steeds gekker en ik kon die paniek-aanjaag-gedachten niet meer stoppen. Wat je hoofd dan met je hart kan doen..wonderbaarlijk. Door alleen de kracht van mijn gedachten ging mijn hart als een razende pompen. In een stil hoekje ben ik stil gaan staan en wist niet meer wat ik moest doen. Teruggaan was geen optie want dat was een heel eind, en doorgaan was een optie maar dan moest ik nog een drukke parkeerplaats over. Ik heb mijzelf wat kunnen kalmeren, ik moest toch iets, en eenmaal binnen in het gemeentehuis zakte het wel weer weg. Binnen is voor mij veilig. Daar heb je ook w.c's enzo, maar dat heb ik nog nooit nodig gehad. Binnen voel ik me gewoon zoals jij je voelt en lijkt het heel ver van mij af te staan.
De angst uitdagen
Op de terugweg was het gelukkig weg en dacht ik de hele tijd: 'Nou?! Val flauw dan, doe dan!!''. En dat leek te helpen. Láát ik dan maar dood neervallen, zwabberbenen krijgen, vierkantjes lopen, vallen, een uitval krijgen, opstijgen.... je weet eigenlijk wel dat de angst in je hoofd zit, maar juist dat is ook zo eng eraan, want er is geen ontkomen aan, je kunt je er niet in een hoekje voor verstoppen. Dat is echt ontzettend naar eraan, maar zo lastig uit te leggen. Door de angst dan maar uit te dagen leek hij achter te blijven bij dat gemeentehuis. Nu alleen niet meer aan toe geven, voor ik weer mijn leven laat leiden door die snertangst. Ik was er juist 99% van af. Als 'ie nu maar niet met nog meer kracht probeert terug te komen.
Je hebt het allemaal gered, weer een sterkte-ster voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad zelfs als het ergste zou gebeuren, flauwvallen ofzo, de wereld vergaat niet. Je komt er wel.
Dank je.. lief zo'n hart onder de riem.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog nooit een angstaanval gehad, lijkt me vreselijk. Wel rare gedachten.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat goed dat je erdoorheen ging en het achter je kon laten!
Dank je. Ja, het is echt vreselijk. Het komt ook vaak zo onverwacht. Je loopt wat en ineens is het er. Dan probeer ik wel aan andere dingen te denken, mijzelf te knijpen voo afleiding en dat soort dingen, maar je gedachten trappen daar dan niet echt in. Soms een beetje. Sussende woorden voor mijzelf helpen wel het beste, en mijzelf dus in gedachten aanspreken: ''ah joh..dat zijn je gedachten maar''. Kijk, als die mij voor de gek kunnen houden met die stomme angst probeer ik ze met hun eigen kracht klein te krijgen..maar het blijft lastig als je het eenmaal hebt. Vooral als je ver van huis bent en alleen.
VerwijderenIk klikte op deze post vanwege de intrigerende titel. Mijn dochter had een keer een paniekaanval, en we kwamen bij de dokter terecht. Die zei dat het ergste dat kon gebeuren flauwvallen was. Dus dat haar lichaam zichzelf uitschakelde, en dan was het ook opgelost ; )
BeantwoordenVerwijderenIk heb dit altijd onthouden en moest eraan denken bij het lezen van je post.
Dank je Nicole. Ergens weet ik dat wel, maar het maakt me toch weer wat geruster nu jij dit zo schrijft. Moet ik ook even wat beter inprenten. Ik ben nog nooit flauwgevallen, er is zelfs nog nooit iets gebeurd, maar als je echt beseft dat dat het ergste is wat kan gebeuren dan stelt dat toch gerust. Het voelt namelijk echt heel gek in je hoofd, je voelt je dan niet helemaal aanwezig en je lijkt controle te verliezen (ook als je gewoon blijft ademen, want daar let ik bewust op). Nu ik het nu niet voel denk ik meteen: láát het dan maar allemaal gebeuren. Maar dat denk je op dát moment dan niet. Bedankt voor de moeite die je nam te reageren en de bevestiging dat het alleen maar ''gedachtenkracht'' is en geen lichamelijk iets.
VerwijderenInvoelbare omschrijving hoe een paniekaanval met je op de loop gaat. Of je eigenlijk doet bevriezen en in vlammen uitslaan op het zelfde moment.
BeantwoordenVerwijderenWat goed dat je nu juist dat uitdagende mantra bedacht. Krachtig. Je bent jezelf te slim af geweest.
Mij lukt het soms nog wel om mezelf tegen te spreken :)
Dank je wel! Het lukt denk ik vast niet altijd, en het lukte misschien alleen omdat er geen angstaanval kwam opzetten, want als het echt opkomt dan lukt niet zo heel veel, je weet dan dat het in je hoofd zit en er niets aan de hand is, maar je kunt het ook niet meer wegdenken. Ik móet dan eerst ergens binnen zijn of uit de situatie weg zijn en dan gaat het over. Maar ik neem me voor om mijzelf steeds uit te dagen. Om er vanaf te komen moet je er vol tegenin, anders durf je niet meer dingen te doen. Ik wil dat niet meer, ik ga al zo weinig in mijn eentje met de trein en auto ver weg omdat ik nog steeds bang ben voor zo'n paniekaanval. Ik wil weer zoals vroeger daar niet meer bij na hoeven te denken.
Verwijderen