Nog even over mijn onbestemde gevoel

Vandaag uit lunchen geweest met familie vanwege een verjaardag. Ik vertel mijn zusje over mijn nieuwe baan, maar ook over mijn twijfels. ''Ja!'' zegt ze. ''Daar heb ik laatst aan gedacht, ik dacht: ze gaat een andere baan kiezen, ze gaat werken met verstandelijk gehandicapten. Ja. Ik kreeg een soort visioen, ik weet niet wat het was, maar ja, dát ga jij later doen, activiteitenbegeleider worden, dat weet ik gewoon''. 

It struck me

Ze zei het zo stellig. It struck me, zoals ik dat alleen in het Engels kan verwoorden. Zonder dat zij het wist (we zijn niet zo close) was ik naar een loopbaancoach geweest (jeweetwel, waar alle werkende 45- plussers gratis recht op hebben door die regeling van de overheid) en wilde met die coach spreken over een mogelijke omscholing naar de zorg.

Met mensen werken

Ik heb heel veel vrijwilligerswerk gedaan als activiteitenbegeleider en als helpende in de zorg. En tegenwoordig heb je veel van die werk-en leerprojecten. Het leek me ineens nuttig en fijn om met mensen te werken in plaats van achter die eeuwige computer te zitten in kantoren of thuis.

Wat wil ik en wat kán

Maar voor ik goed en wel 1 gesprek daarover heb gehad, kreeg ik na 1 sollicitatie een baan in ongeveer de richting die ik al doe (maar dan iets uitdagender nog) en die me uit mijn huidige baan bevrijdt. De baan die me nu na jaren alle kanten van mijn besluiteloosheid laat kennen en me weer eens op de feiten drukt dat ik nog steeds niet weet wat ik wil met mijn leven. De baan waar ik veel te lang in bleef hangen. Maar me ook van geld voorzag en verloste van kantoortuinen.

Heb ik wel de juiste keus gemaakt

Dus die mogelijke switch naar de zorg is nu van de baan. Maar nu mijn zusje zo ineens in mijn toekomst lijkt te kunnen kijken (ze is zo nuchter als wat verder hoor), vraag ik me toch af of ik wel de juiste keuzes heb gemaakt en ik me daarom zo gebukt voel onder dat rottige onbestemde gevoel. Misschien is het ook wel gewoon de overgang en komt alles tegelijk.

Me is like...

Het is niet dat ik mijn nieuwe baan qua werkzaamheden niet leuk vind (in januari begin ik), maar de branche spreekt me totaal niet aan. Het is technisch en laat ik nou verre van technisch zijn. Maar ja, dat wisten ze en ze hebben me aangenomen voor mijn schrijfkunst en creativiteit dus laat me dan ook maar alsjeblieft gewoon creatief met mijn nieuwe baan omgaan en het lef hebben dat te doen waarvan ik denk dat het goed is. En ik ben bang dat ik veel stress zal hebben in dat werk en ik het mee naar huis neem (al verzekerden ze mij ervan dat er echt een 9 tot 5 cultuur heerst daar en niemand overwerkt). Als ik de zorgen dan ook maar daar kan laten.

Ik en de introverte mens

Maar oh wat zie ik ineens op tegen een kantoorbaan, de hiërarchie die daar altijd heerst en de haantjes de voorsten die er op elke werkplek zijn. Na lang thuiswerken is dat toch echt wel een dingetje denk ik. Ik ben eerder een haantje van achteren, ik vermijd conflicten en kan moeilijk zakelijk en persoonlijk scheiden. Ik wil een plant op mijn bureau dacht ik net. Iets natuurlijks om me heen. Een kantoor vind ik zo.... onnatuurlijk. Las laatst een fijn boek over introversie, herkende daar zoveel in. Geen reclame hoor, maar misschien heb jij daar ook wat aan als je je ook van die zorgen maakt. Of gewoon voor mijzelf als ik dit later nog eens teruglees en dat boek nog eens wil lenen van de bieb. Hij is ook te lezen via de online bibliotheek, kan je hem direct downloaden en lezen op je computer of e-reader! Het boek heet: ''Ik moet nog even kijken of ik kan'' en is van Liesbeth Smit.

Ha, fijn om dit weer even kwijt te kunnen.