Ongekend zijn, daar maak je geen vrienden mee

Ik lees de laatste tijd veel. Boeken die ik zie als mentoren, die je als moderne mens in deze losse maatschappij vaak moet missen. Misschien had je vroeger veel meer ''gidsen'', toen mensen nog dicht bij elkaar leefden en ouderen tot hun dood in huis woonden bij hun kinderen. Toen ouderen nog respect afdwongen en oude wijsheden automatisch doorgaven omdat ze ter plekke bij radeloosheid en verdriet en onkunde huisden en iedereen meteen van raad konden voorzien vanuit hun schommelstoel bij de kachel.

Tegenwoordig vragen we het gestalteloze Google en zien we (voor ons onbekende) oude mensen vaak als verpakkingen van wie ooit waren. Al is Google in feite ook de opvulling van alle wijsheid en kennis van de wereld, maar is bijna nooit toegespitst op het ware probleem en kan het slechts een puzzelstukje per keer oplossen.

Ik houd van boeken, maar ook van oude mensen, al heb je ook niet leuke en ontevreden oude mensen die ''vermoerast'' zijn in klagen. Al moet je door dat klagen en sarcasme ook heenprikken, want daaronder zit bijna altijd alsnog een vat van wijsheid en levenservaring. Soms loopt je leven zo, dat klagen overblijft omdat niemand ooit echt naar je luistert.

Maar oude mensen zijn geen boeken. Boeken richten zich meestal op 1 thema en soms heb je behoefte aan een bundeling wijsheid over dat ene thema. Misschien is een bejaardentehuis wel 1 grote bundeling van ontelbaar veel thema's, die gesloten achter al die deuren alle wijsheid in pacht heeft. Er zou in elk bejaardentehuis eigenlijk een soort loket moeten komen met een bel, zodat je de oude wijze oma of opa kunt oproepen die graag wil praten over het thema waarover je raad wilt. Die rolstoel- of rollatorwaggelt dan naar beneden en komt dan met je praten.

I love books & libaries (photo: this is not me)

Het liefst ben ik creatief bezig. Schrijven, tekenen, schilderen, fotograferen (het is wel een beetje een allegaartje). En ik houd nog veels te veel binnen. Ik leer veel van mijn jongste dochter die prachtige open vragen kan stellen. Heel respectvol en zonder te beledigen vraagt ze spontaan aan mensen waarom iemand doet wat ie doet en hoe diegene zich voelt onder datgene wat 'ie doet en dat soort vragen. Heel persoonlijk en zonder bang te zijn om dom over te komen. 

En dan krijg je toch een mooie gesprekken of antwoorden. Je ziet mensen oplichten omdat ze over iets na gaan denken waar ze dagelijks niet over nadenken en wat niemand anders ooit vraagt. Daar wil ik een beetje van leren, want ik merk terplekke dat mensen je niet uitlachen als je ''domme'' vragen stelt. Het dwingt zelfs respect af dat je zoiets vraagt. 

En precies zoals zij in het leven staat, bangeloos vragen en praten over innerlijke kwesties, zo wil ik me ook graag kunnen uiten. Precies dat benoemen wat er aan woorden door mijn gedachten gaat, maar wat ik meestal 10x overdenk voor ik het naar buiten durf te brengen. En dan is het moment alweer voorbij en houd ik me stil en ongekend. En ongekend, daar maak je geen vrienden mee. 

Daarom deze onderstaande wijsheid voor mij en voor iedereen dit die leest en zich graag wil uiten:

Als je naar buiten treed met wat er in je zit, zal datgene wat je naar buiten brengt je redden. Als je niet naar buiten treedt met wat er in je zit, zal datgene wat je niet naar buiten brengt je vernietigen''. 
Het Evangelie van Thomas